Αγκάπη, αντελφέ, αγκάπη!
Σε τούτα τα μέρη δεν συχνάζει μόνο η αρκούδα.
Τριγυρνάει κι ένας Ρουμάνος “τρελοκαλόγερος”!
“Το φάντασμα”, τον φωνάζουν.
Ζει σαν αγρίμι κι έχει να τον δει άνθρωπος τουλάχιστον οχτώ μήνες…
Έφαγα τον τόπο να τον βρω.
Είναι να μην μου καρφωθεί κάτι στο μυαλό τελικά…
- Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
- Προσεφγκηθώ γκια την πσιγκή σου… προσεφγκηθώ γκια την πσιγκή σου… σίγκουρα!
- Όχι, άλλο θέλω.
- Γκια λέγκε.
- Να λύσεις τα γένια σου να τα δω!
Γούρλωσε τα καταγάλανα μάτια του, αλλά υπάκουσε σα μικρό παιδί.
Σηκώθηκε όρθιος, ξεκούμπωσε τη δερμάτινη ζώνη του, έλυσε τη
γενειάδα που την είχε τυλιγμένη γύρω απ’ τη μέση του και την άφησε
λέφτερη.
Ήταν γύρω στο 1:80 ψηλός.
Η γενειάδα του πολύ πυκνή, ακουμπούσε σχεδόν στο έδαφος!
Με είδε να κοιτάω σα χάνος, μάζεψε στα γρήγορα τη γενειάδα κι έσπευσε να διευκρινίσει:
“Ντεν κάνουν τρίχες αγκιότητα… αγκάπη αντελφέ, αγκάπη!
Η φάση αυτή μου θύμισε κάτι που ‘χα διαβάσει παλιά.
Περνούσε κάποτε ο Σουλτάνος Μαχμούτ έφιππος έξω απ’ τον πατριαρχικό ναό της Κωνσταντινούπολης.
Τον κατέλαβε περιέργεια να περιεργαστεί το χριστιανικό ναό, ξεπέζεψε και μπήκε.
Τον υποδέχθηκε ο Πατριάρχης και τον ξενάγησε.
Ο Σουλτάνος έπιασε θεολογική συζήτηση προσπαθώντας ν’ αποδείξει το ψεύτικο της χριστιανικής πίστης.
Μορφωμένος άνθρωπος ο Πατριάρχης κι έμπειρος, του έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις.
Κάποια στιγμή ο Μαχμούτ κοντοστέκεται μπροστά στις εικόνες των Αγίων Ονουφρίου και Πέτρου του Αθωνίτη.
“Ε, σ’ αυτό σίγουρα ψεύδεστε!”, είπε. “Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια γενειάδα;”.
Ο Πατριάρχης του είπε πως και σ’ αυτό λένε την αλήθεια οι
Χριστιανοί και ότι υπήρχαν και στη σύγχρονη εποχή μοναχοί στ’ Αγιονόρος
με τόσο μακριά γένεια.
Ο Σουλτάνος δεν το πίστεψε και διέταξε τον Πατριάρχη να του φέρει μπροστά του έναν απ’ αυτούς.
Πράγματι, έστειλε μήνυμα ο Πατριάρχης κι ένας μακρυγένης αγιονορείτης παρουσιάζεται μπροστά στο Σουλτάνο.
Ανεβαίνει όρθιος πάνω στο ντιβάνι, αμολάει την τούφα κι αυτή πέφτει στο πάτωμα και φτάνει μέχρι τα πόδια του Μαχμούτ.
Απίστευτο του φάνηκε του Οθωμανού και πιάνει μια τρίχα απ’ τη
ρίζα και με τα δάχτυλά του την περιεργάζεται μέχρι την άκρη. Μετά και
δεύτερη και τρίτη….
Η γενειάδα ήταν αληθινή!
ΠΗΓΗ.Απ’ το ημερολόγιο ενός προσκυνητή -Ιστολόγιο Σύ Είπας
Ποια είναι η χαρά της εορτής της Αναλήψεως;(Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη)
Ο Κύριος ξέρει ποια χαρά τους έδωσε, και οι ψυχές τους ζούσαν αυτή τη χαρά.
Η πρώτη τους χαρά ήταν πως γνώρισαν τον αληθινό Κύριο Ιησού Χριστό.
Δεύτερη χαρά, πως Τον αγάπησαν.
Τρίτη, πως γνώρισαν την αιώνια, ουράνια χαρά.
Και τέταρτη χαρά, πως ποθούσαν τη σωτηρία του κόσμου, όπως τη δική τους.
Και τέλος, χαίρονταν, γιατί γνώρισαν το Άγιο Πνεύμα και είδαν πώς ενεργεί Αυτό μέσα τους.
Οι Απόστολοι περιόδευαν στη γη και κήρυτταν στο λαό το λόγο για τον Κύριο και τη βασιλεία των Ουρανών’ οι ψυχές τους όμως ποθούσαν και διψούσαν να δουν τον αγαπημένο Κύριο και γι’ αυτό δεν φοβόνταν το θάνατο, αλλά τον συναντούσαν με χαρά’ κι αν ήθελαν να ζουν στη γη, αυτό γινόταν μόνο για χάρη του λαού, που τον αγαπούσαν.
Οι Απόστολοι αγαπούσαν τον Κύριο και γι’ αυτό δεν φοβόνταν κανένα πάθημα. Αγαπούσαν τον Κύριο, αγαπούσαν και το λαό, κι η αγάπη αυτή απόδιωχνε κάθε φόβο από μέσα τους. Δεν φοβόνταν ούτε μαρτύριο ούτε θάνατο, γι’ αυτό κι ο Κύριος τους απέστειλε στον κόσμο να φωτίσουν τους ανθρώπους.
( Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου