Γέροντος ΙΩΣΗΦ του Αγιορείτου, † 1959.

Σωτήριες αλήθειες, καρπός χάριτος και πείρας από τον πνευματικόν ανθόκηπον του μεγάλου Ησυχαστού του αιώνος μας

Γέροντος ΙΩΣΗΦ του Αγιορείτου, † 1959.

* Ο Θεός είναι η αρχή και το τέλος. Η χάρις Του ε­νεργεί όλα. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμις. Το δε πώς γί­νεται, πώς ενεργείται η αγάπη, είναι να φύλαξης τας εντο­λάς.

* Ένα μόνον ζητεί ο Θεός. να τον τιμάς, να τον αγα­πάς και να φυλάττης τας έντολάς Του, αναγνωρίζων ότι ο Πλαστουργός σου είναι Αυτός. Δεν θέλει να μοιράζης την δόξαν Του και να λατρεύης, άλλα αντί άλλων. Δεν θέλει να αγαπήσης κανένα πράγμα περισσότερον απ' Αυτόν...

* Ο κόπος είναι δια το σώμα, η ταπείνωσις δια την ψυχήν. και πάλιν τα δύο ομού, κόπος και ταπείνωσις, δι' όλον τον άνθρωπον.
* Μη αφήνης τον νου σου αργόν, δια να μη διδαχθής τα κακά. Μη αφήνεσαι να κυττάζης τας ελλείψεις των άλ­λων, διότι, χωρίς να το εννοής, θα ευρίσκεσαι συνεργός του πονηρού και απρόκοπος εις το αγαθόν. Μη συμμαχής εν αγνοία με τον εχθρόν της ψυχής σου... Όσον εσύ εν αγάπη σκεπάζεις τον αδελφόν, τοσούτον η χάρις θάλπει και φυλάττει σε από συκοφαντίας ανθρώπων.

* Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.
* Πρόσεχε να μην κατακρίνης, διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτης, να ταπεινώνεσαι, να βλέπης τα ιδικά σου σφάλματα.

* Η άσκησις, παιδί μου, θέλει στερήσεις. Τα καλά δεν τα βρίσκεις εις τα λουτρά και την καλοπέρασιν. Θέλει αγώνα και κόπον πολύν. Θέλει να φωνάζης ημέραν και νύκτα προς τον Χριστόν. Θέλει υπομονήν εις όλους τους πειρασμούς και τας θλίψεις. Θέλει να πνίξης θυμόν και επιθυμίαν.

* Προσέχετε να μην επαινήτε ένας τον άλλον κατά πρόσωπον, διότι βλάπτει και τους τελείους ο έπαινος, όχι ε­σάς όπου είσθε ακόμη αδύνατοι... Μόνον ονειδισμοί και ταπεινώσεις ωφελούν πνευματικώς τον άνθρωπον. Διότι εξ αυτών γεννάται ταπείνωσις. Κερδίζει στεφάνους. Υπομέ­νων πνίγει εγωϊσμόν και κενοδοξίαν.

* Μάθε να υπομένης ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσ­δήποτε και αν επιτρέψη ο Κύριος... Μη ζητής εις τας θλί­ψεις σου παράκλησιν από τους ανθρώπους, δια να παρακληθής από τον Θεόν.

* Ποτέ δεν είδα εγώ να γίνη διόρθωσις με θυμόν, αλλά πάντοτε με αγάπην. Τότε και ο νουθετούμενος θυσιάζεται...

* Άλλος δρόμος δεν είναι πιο συντομώτερος, ως το να υπομένη κανείς τους πειρασμούς όπου έρχονται, με όποιον τρόπον του έλθουν. Η πνευματική κατάστασις του ανθρώπου και η χάρις που έχει, εκ της υπομονής λαμβάνει την μαρτυρίαν...

Ο Πνευματικός Δοσίθεος

 Ο Πνευματικός Δοσίθεος εκ Μολδαβίας († 19ος αιών)

Ο πνευματικός Δοσίθεος, καταγόταν από την Μολδαβία. Ήταν μαθητής του πνευματικού π. Ιλαρίωνα του Γεωργιανού, που είχε ιδιαίτερη πνευματική και ασκητική ζωή. Έγινε μοναχός στην πατρίδα του την Μολδαβία σε ηλικία δεκαοχτώ ετών, στο μονα­στήρι Καλντοράσανι, στο οποίο και παρέμεινε δέκα χρόνια. Όταν πήγε για πρώτη φορά στο μοναστήρι, ήθελε να δει πώς οι αδελφοί αγωνίζονται στην υπα­κοή. Συνάντησε και τον πατέρα Λεόντιο, ο οποίος εκείνο τον καιρό ήταν ιεροδιάκονος. Ο ιεροδιάκονος Λεόντιος, πρόσεξε τον νεαρό Δοσίθεο και τον ρώτη­σε:

-Γιατί ήρθες εδώ;
-Να γίνω αδελφός της μονής.
-Είσαι μορφωμένος;
-Βεβαίως, αρκετά καλά.
-Αφού είσαι μορφωμένος, ξέρεις κάτι από τους α­γίους πατέρες;
-Φυσικά, γνωρίζω αρκετά...
-Πες μου κάτι σε παρακαλώ. εγώ είμαι αγράμμα­τος και θα ήθελα να ακούσω κάτι από τις νουθεσίες τους.

Ο Δοσίθεος άρχισε να διηγείται πώς ο ένας και πώς ο άλλος Πατέρας μιλάει για το ένα και πώς για το άλλο. Ο π. Λεόντιος του ζήτησε και άλλα να του πει, έως ότου κτύπησε το τάλαντο για τον εσπερινό. Στην διάρκεια της ακολουθίας ο Δοσίθεος βλέπει ξαφνικά εκείνον, που όλη του την ημέρα τον δίδασκε τι λέγουν οι πατέρες, να μετέχει ως Ιεροδιάκονος, να διαβάζει και να ψάλλει. Τότε συλλογίστηκε: Βλέπεις, πόσο απλοί είναι οι μοναχοί εδώ; Από τώρα να προ­σέχεις το τι λες και το πώς τα λες!..

Γιατί υπάρχουν οι δοκιμασίες και ο πόνος στη ζωή μας; ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο. Οι πνευματικοί νόμοι

Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι Τα αρχοντόπουλα του Θεού Οι πνευματικοί νόμοι και η αγάπη του Θεού

---

Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι

                - Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;

                - Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι. Ας πούμε, όταν πετάη κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξη, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέση κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι φυσικός νόμος. Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφανείας του θα συντριβή. Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του – «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται»[i]. Αυτός είναι πνευματικός νόμος.

                Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους: Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξη, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό. Αν δηλαδή καταλάβη αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πη: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του. Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε.

                Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης»[ii], που λέει το Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα. Όταν όμως συναισθάνωμαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνη η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.

                Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζη ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορή ο άνθρωπος να αλλάξη την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σου δίνει ευλογίες.

ταστική σατανική ανάπαυση Δεκεμβρίου 29, 2010 — anaxoriti

Από την Σπηλιά του αγίου Ακάκιου του νέου στα Καυσοκαλύβια, ξεκίνησε να πάει στην έρημο του Αγιοβασίλη, ό Μοναχός Ακάκιος. Άλλα ό ευλογημένος αυτός Μοναχός, καθώς μου είπαν οί Πατέρες πού έζησαν το γεγονός, το όποιο έλαβε χωράν το 1923 – 24, καί μάλιστα ό Γέρο – Δαμασκηνός από τον Αγιοβασίλη, καί ως εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι, δεν έκανε τον σταυρό του καθώς ξεκίνησε από την Σπηλιά ή κατά την πορεία του δρόμου, από άλλες σκέψεις πιθανόν να ξεχάστηκε να λέει την προσευχή καί να επαναλαμβάνη την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή κάτι άλλο, πρός δοκιμασία συνέβη στον αδελφό αυτόν καί κατά παραχώρησιν Θεού επηκολούθησε ή φανταστική σκηνή του Σατανά.
Δηλαδή, όταν έφτασε ό Πάτερ Ακάκιος στο σημείο πού είναι ό Σταυρός, στον δρόμο πού πηγαίνει από τα Κελλιά της Κερασιάς προς τον Αγιοβασίλη, φαίνεται θα ήταν καί πολύ κουρασμένος, από την δύσκολη εκείνη διαδρομή, σε καιρό χειμώνας καί ενώ έπαιρνε να σκοτεινιάζει, βλέπει, λίγο πιο κάτω από τον Σταυρό, ένα ωραίο δωμάτιο με στρωμένο κρεβάτι. με καθαρά σεντόνια καί πολύ αναπαυτικό.
Στην αρχή του φάνηκε λίγο περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το δωμάτιο καί το κρεβάτι; Άλλα από την πολλή κούραση προφανώς έπεσε επάνω να ξεκούραστη.
Την άλλη μέρα πολύ πρωί περνούσαν άπ’ εκεί δυο αδελφοί από τον Αγιοβασίλη, οί οποίοι πήγαιναν για την Κερασιά. Ήταν ακόμη σκοτεινά, αλλά με του Θεού την φώτιση βρήκαν τον αδελφό Ακάκιο να είναι πεσμένος πάνω στα χιόνια καί όχι σε κρε66άτι, πού του έδειξε ή φαντασία του Σατανά.
Ήταν κυριολεκτικά ξεπαγιασμένος από το κρύο, πού στο μέρος εκείνο κάνει από το ρεύμα πού σχηματίζεται εκεί. Αναίσθητο τον μετέφεραν στον Αγιοβασίλη πού είναι πλησιέστερα καί με εντριβές είδαν καί έπαθαν να τον συνεφέρουν στην υγειά του, ό όποιος μόλις συνήλθε διηγήθηκε σε όλους το πάθημα του όπως αρχικά του φάνηκε.
Τι εφόδια εμποδίζουν τις φαντασίες των δαιμόνων

Οταν αγαπάς αληθινά ποτέ δεν θυμώνεις αλλά είσαι πάντοτε ήρεμος σαν το γαλήνιο δάσος

“Πραγματικά αυτός που θυμώνει δεν παραπαίει λιγότερο από αυτούς που κατέχονται από μανία. Πρόσεξε λοιπόν ό,τι ακριβώς συμβαίνει στους τρελλούς, όταν ο δαίμονας εκείνος εισέλθει σ’αυτούς και τους κάνει παράφρονες και τους παρασύρει να κάνουν αντίθετα από όσα βλέπουν...Με τον ίδιον τρόπο και αυτοί που θυμώνουν δεν αναγνωρίζουν τους παρόντας, δεν θυμούνται τη συγγένεια, ούτε τη φιλία, ούτε το αξίωμα, ούτε αντιλαμβάνονται τίποτε άλλο, αλλά τυραννούμενοι από το θυμό τους, οδηγούνται στον γκρεμό”

ΑΓΙΟΣ ΙΩΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

“Ο θυμός είναι μέθη της ψυχής, διότι την κάμνει παράφρονα όπως ο οίνος...Σκέψου τον οργιζόμενον πως μεθά με το πάθος. Ο ίδιος δεν είναι κύριος του εαυτού του. Δεν γνωρίζει αυτούς που είναι παρόντες. Ωσάν να μάχεται μέσα στην νύχτα πιάνει το κάθε τι, σκοντάπτει σ’όλα, δεν ξέρει τι λέγει, ειναι δυσκολοσυγκράτητος. Υβρίζει, κτυπά, απειλεί, κραυγάζει, ξεσχίζεται. Να παοφεύγεις την μέθη αυτή.”

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

“ Αλλοίμονον σ’αυτούς που μεθούν όχι από κρασί, ο θυμός είναι της ψυχής και την βγάζει από τα λογικά της, όπως το κρασί.Μην πασχίζεις να είσαι εγκρατής, αφού έχεις διώξει απο μέσα σου την πραότητα. Γιατί όποιος απέχει από τα φαγητά και ποτά και θυμώνει αλόγιστα, μοιάζει με θαλασσοπόρο καράβι, που έχει το διάβολο για καπετάνιο του”.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

“ Είναι αδύνατο να οργισθή κανείς εναντίον του πλησίον, αν πρώτα δεν υπερηφανευτεί εσωτερικά απέναντι του, κι αν δεν τον περιφρονήσει και αν δεν θεωρήσει τον εαυτόν του καλύτερον από αυτόν”

ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ

“ Ο θυμός δείχνει άνθρωπο γεμάτο από υπερηφάνεια...Λέγε μας, ω παράφρον και άσεμνε, τα ονόματα του πατέρα σου και της μητέρας σου, που κακώς σε εγέννησαν, καθώς και των βδελυκτών θυγατέρων σου... Και αυτός, ο θυμός δηλαδή, απαντώντας θα μας πεί περίπου τα εξής...Εκείνος που με εγέννησε ονομάζεται τύφος, δηλαδή έπαρσις....Μητέρα μου είναι η κενοδοξία...Οι δε θυγατέρες μου ονομάζονται μνησικακία, έχθρα, δικαιολογία και μίσος. Οι εχθροί μου από τους οποίους τώρα κρατούμαι δεμένος είναι οι αντίπαλοι των θυγατέρων μου , η αοργησία δηλαδή η πραότης. Αυτή που με επιβουλεύεται ονομάζεται ταπεινοφροσύνη...”

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

“ Η αγάπη δεν γνωρίζει να θυμώνει ή να παροξύνεται ή ναμέμφεται κάποιον με εμπάθεια”

ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ

“Αν σε βρίσει κανείς απ’τους αδελφούς ή σε θλίψει, να προσεύχεσαι πολύ γι’αυτόν. Οπως είπαν οι Πατέρες, σαν να είναι μεγάλος σου ευεργέτης και γιατρός της φιληδονίας σου. Κάνοντας αυτά θα μειωθεί ο θυμός σου, εφ’όσον βέβαια, σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, “χαλινάρι του θυμού είναι η αγάπη”.

Κατεδαφίσεις, Κανόνες και Πνευματική Καθοδήγηση Συμβουλές πνευματικής οικοδομής από... οικοδόμο του Υποδιακόνου Στήβεν Ρόμπινσον

Πηγή: Από εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Ancient Faith Radio», με τίτλο «Στηβ ο Μάστορας».

 

Περίπου την μισή μου καριέρα στις κατασκευές την πέρασα διορθώνοντας κακή δουλειά άλλων. Αν κάτι μπορεί να γίνει λάθος, πιστεύω ότι το έχω δει, μα ακόμα και μετά από 30 χρόνια συνεχίζω να βλέπω πράγματα τόσο άσχημα ή λανθασμένα, που δεν πίστευα ότι είναι ποτέ δυνατόν να γίνουν τόσο λάθος. Κάποιες φορές εξαντλώ την εμπειρία από κάθε λεπτό αυτών των 30 ετών, για να διορθώσω κάτι που έκανε κάποιος στραβά χωρίς να καταστρέψω όλο το έργο και να ξαναρχίσω από την αρχή. Ούτε θυμάμαι πόσες φορές με πλησίασαν στο Home Depot (ΣτΜ: αλυσίδα πώλησης υλικών οικιακής κατασκευής και ανακαίνισης στις ΗΠΑ) την ώρα που αγόραζα γυψόχαρτο: "Ασχολείστε με ψευδοτοιχίες;" με ρωτάνε. "Το κάνω κι αυτό ..." λέω. Τότε ρωτάνε την τιμή για την επένδυση με γυψόχαρτο και το τελείωμα ενός δωματίου. Δίνω μια εκτίμηση και απαρέκκλιτα, όλοι ρωτάνε: "Και πόσο θα ήταν αν απλώσω εγώ το γυψόχαρτο, βάλω και τον στόκο και έρθετε απλά για το φινίρισμα;" (είναι ξεκάθαρο κάρφωμα ότι δεν έχουν δει ούτε ένα σχετικό βίντεο στο youtube όταν αποκαλούνε τον ειδικό αρμόστοκο για τις γυψοσανίδες "στόκο"). Πάντα τους ρωτάω, "Πόσες φορές έχετε κρεμάσει και απλώσει γυψόχαρτο;" Αν απαντήσουν ποτέ, ή ότι βοήθησαν μια φορά τον θείο τους στο γυμνάσιο, τότε συνήθως τους λέω την διπλή τιμή, γιατί το να διορθώσεις μια κακή δουλειά είναι διπλός κόπος από το να την ξεκινήσεις απ' την αρχή.

Την περασμένη εβδομάδα ο γιος μου κι εγώ πήγαμε στο μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ, να δούμε αν θα μπορούσαμε να επιδιορθώσουμε το κελί του π. Σιλουανού ώστε η θερμοκρασία να μην πέφτει κάτω από τους 40 βαθμούς την νύχτα (στμ: 40 βαθμοί Φαρενάιτ αντιστοιχούν σε 4,5 βαθμούς Κελσίου). Το κτίριο κατασκευάστηκε περίπου 60 χρόνια πριν, όπως λένε στους Κανόνες, "με το μάτι", δηλαδή σύμφωνα με κάποιους άγραφους κανόνες κτισίματος. Είχε ό,τι όλα τα κτήρια έχουν: τέσσερεις τοίχους, ένα πάτωμα και ένα ταβάνι. Ήταν λειτουργικό, έμοιαζε με κανονικό κτίριο και εξυπηρετούσε τον κύριο σκοπό ενός κτιρίου: κρατούσε κάποια πράγματα έξω και κάποια πράγματα μέσα. Για ένα μη έμπειρο μάτι ήταν εντάξει, και για κάποιον με κάποιες προσδοκίες ήταν αρκετό ίσως σαν αποθηκευτικός χώρος, αλλά όχι κατάλληλο για κελί μοναχού όταν η θερμοκρασία πέφτει χαμηλά. Έχω δει πολλά πράγματα να στραβώνουν, αλλά τόσα μαζεμένα σε ένα μέρος, πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είχα δει ποτέ.

Όσο μετρούσα και ζύγιζα τι χρειάζεται για να επανέλθει περίπου ο χώρος σε μια αεροστεγή, μονωμένη και λειτουργική κατάσταση, μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη ότι το κτίριο αυτό έμοιαζε πολύ με ζωή χωρίς Χριστό: έχει κάποια από τα στοιχεία της εικόνας Θεού σε αυτήν, έχει στοιχεία αποδεκτής καλοσύνης, μπορεί να έχει ευλάβεια, ηθικότητα, και γενικά λειτουργεί σε ορισμένα επίπεδα. Για ένα μη έμπειρο μάτι και για κάποιον με λίγες προσδοκίες ή έλλειψη διάκρισης, αυτή η ζωή είναι ικανοποιητική και λειτουργική κατά πολλούς τρόπους.

Ο πουριτανισμός του “αθεϊσμού” Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασσίου Ιερόθεου

Πηγή: http://www.parembasis.gr/1997/97_02_11.htm

    Ο πουριτανισμός είναι μια κίνηση που παρατηρήθηκε στην Δύση κατά τον 16^ο και 17^ο αιώνα και είχε πολλές εξελίξεις και ερμηνείες. Δεν πρόκειται εδώ να αναλύσουμε τις βασικές θέσεις των πουριτανών. Απλώς να πούμε ότι ο όρος αυτός προέρχεται από την λατινική λέξη purificatio που σημαίνει καθαρμός και δια αυτού εννοούσαν την κάθαρση της Εκκλησίας της Δύσεως από κάθε τί που θύμιζε την παπική νοοτροπία. Πρώτος πουριτανός θεωρείται ο Hooper ο οποίος δεν θέλησε να χειροτονηθή επίσκοπος Γκλώτσεστερ με την συνήθη αρχιερατική περιβολή.

    Επεκράτησε, όμως, στην παλαιότερη και σύγχρονη ορολογία να λέγεται πουριτανός κάθε άνθρωπος ο οποίος ομιλεί περί καθαρότητος όταν την περιορίζη στον εξωτερικό παράγοντα, αφήνοντας άθικτο τον εσωτερικό κόσμο. Επομένως, δεν πρόκειται για μια εποχιακή κίνηση που κάποτε παρατηρήθηκε και στην συνέχεια έπαυσε να υπάρχη, αλλά για μια νοοτροπία, που σαφώς μπορεί να χαρακτηρισθή ως Φαρισαϊκή. Οι Φαρισαίοι παρουσιάζονται ως καλοί Ιουδαίοι που εφήρμοζαν τις εξωτερικές διατάξεις του νόμου, αλλά ο εσωτερικός του κόσμος ήταν γεμάτος ακαθαρσίες, όπως οι κεκονιαμένοι τάφοι.

    Ακόμη, πουριτανισμός είναι η νοοτροπία εκείνη κατά την οποία καθορίζονται σαφή όρια μεταξύ καθαρών και ακαθάρτων, μεταξύ αμαρτωλών και αγίων. Και μάλιστα όταν επαινούνται οι λεγόμενοι καθαροί και καταδικάζονται οι λεγόμενοι ακάθαρτοι.

    Μια τέτοια πρακτική την συναντούμε και στην σύγχρονη νοοτροπία, έστω κι αν μερικοί αρνούνται την ονομασία του πουριτανού. Την συναντούμε ακόμη και σε “αθέους” οι οποίοι προσπαθούν να ρυθμίζουν τα εσωτερικά της Εκκλησίας και μάλιστα αγωνίζονται για την λεγομένη κάθαρση της Εκκλησίας από ανάξιους Κληρικούς. Και, βέβαια, η Εκκλησία με τις δικές της δυνάμεις πρέπει να αγωνίζεται για να επιβάλη μια τάξη στους κόλπους της. Πιστεύω όμως ότι είναι πουριτανική η αντίληψη να καθορίζονται σαφή όρια μεταξύ καθαρών και ακαθάρτων και μάλιστα να επαινούνται μέχρι τρίτου ουρανού οι πρώτοι και να καταβιβάζονται στα τάρταρα της Κολάσεως οι δεύτεροι. Γίνεται λόγος για αγίους Κληρικούς και “αψεγάδιαστους” και για “καθάρματα”. Όλη αυτή η νοοτροπία μου θυμίζει την σχετική αντιμετώπιση που κάνει στο θέμα αυτό ο Καζαντζάκης στο γνωστό έργο του “ο Χριστός ξανασταυρώνεται”.