2/15 Γενάρη , η μνήμη του οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ -Ακολουθία

2/15 Γενάρη , η μνήμη του οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ -Ακολουθία

2/15 Γενάρη , η μνήμη του οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ με το ιουλιανό ημερολόγιο το οποίο ακολουθείται στη γενέτειρα του γή της Ρωσίας και σε όλες τις ορθόδοξες χώρες που δεν πρόλαβε να επηρεάσει η μασονικής έμπνευσης πρωτοβουλία Μεταξάκη
Παρατίθεται η πρώτη  Ακολουθία του οσίου , ποίημα του π.Γερασίμου Μικραγιαννανίτου ,δημοσιευμένη τις αρχές της δεκαετίας του 1980 από το Περιβόλι της Παναγίας

σαν το κεράκι ...

   

Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί.Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.
Η ζωή μας έλεγε ο στάρετς , μπορεί να συγκριθή με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε. Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη , όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.

Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβης και όταν το σβήνης μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.
Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή , το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
Αυτή η σκέψη θα μάς βοηθήση να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχώμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί , που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.

(από τον βίο του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ που γιορτάζει σήμερα με το παλαιό εορτολόγιο, της Ελένης Γκοραϊνωφ , εκδ. Τήνος σελ 118 )

Αγιοτηλεδιδασκαλία ....

Ο στάρετς Σεραφείμ   έλεγε στην Άννα Μαντούρωφ:  Διάβασε τον βίο τής αγίας Ματρώνας.Θα ωφεληθής πάρα πολύ.
Γερμανίδα στην καταγωγή η Άννα διάβαζε με δυσκολία τα ρωσικά και καθόλου τα σλαβωνικά (η ρωσική «καθαρεύουσα» που χρησιμοποιείται στη λειτουργία). Μια μέρα προσπάθησε . Προς μεγάλη της έκπληξη μπορεσε να διαβάση.Άσχημα στην αρχή, μετά όλο και καλλίτερη. Όταν έκανε ένα λάθος στον τονισμό , διώρθωνε η ίδια τον εαυτό της.
Έτσι λοιπόν τής έμαθε , ο πατήρ Σεραφείμ, από μακρυά να διαβάζη τα σλαβωνικά της Εκκλησίας.
(συνέχεια από εδώ σελ 163)

Το «Άγιο Φως» στο Σάρωφ

Στα 1830 η Ρωσία ήταν σε πόλεμο με την Πολωνία.Πηγαίνοντας να συναντήση τα στρατεύματα, ένας στρατηγός που λεγόταν Κουπριάνωφ, σταμάτησε στο Σάρωφ. Ήταν ένας πλούσιος άνδρας  που είχε στην κατοχή του πολλά κτήματα. Στο Σάρωφ γνωρίστηκε με τον Μιχαήλ Μαντούρωφ και καταγοητεύτηκε από την προσωπικότητα αυτού του ανθρωπου, τού ανοιχτού, τού αξιαγάπητου, τού χαρούμενου, τού οποίου επαινούσαν την αφιλοκέρδεια , την πνευματικότητα, όπως επίσης και το πρακτικό πνεύμα. Θα  αποτελούσε σκέφτηκε ο στρατηγός  τον ιδεώδη  επιστάτη  για να διαχειρίζεται κατά την απουσία μου τα κτήματα μου.
 
-Θέλουν να σε πάρουν χαρά μου, είπε ο στάρετς στον πιστό του «Μισένκα»- τι να γίνη! Με υπηρέτησες καλά. Πήγαινε τώρα να προσφέρης αλλούς τις υπηρεσίες σου.Οι χωρικοί τού στρατηγού είναι  φτωχοί, εγκαταλελειμμένοι, η ζωή τους είναι σκληρή. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε. Ανάλαβε τους, χαρά μου. Νάσαι καλός μαζί τους. Να τους συμπεριφέρεσαι με γλυκύτητα. Θα σε αγαπούν , θα σε υπακούουν, θα ξαναγυρίσουν στον Χριστό. Γι΄αυτό είναι κυρίως που σε στέλνω.Πάρε και τη γυναίκα σου μαζί.
Και γυρνώντας προς την Άννα Μαντούρωφ
Νάσαι γι αυτόν μια συνετή σύζυγος .Εξάπτεται εύκολα ο Μισένκα μας.Μη του επιτρέπης να παραφέρεται, πρέπει να σ΄ακούη.
Η Άννα Μαντούρωφ ήταν ευχαριστημένη που έφευγε.
Η αιώνια ανέχεια μέσα στην οποία το ανδρόγυνο ζούσε στο Σάρωφ, την βάραινε.
Στην αρχή καταπονούσε τον άνδρα της με τα παράπονα της.
Αυτός όμως  , όπως το διηγείται η ίδια στα απομνημονεύματα της, δεν απαντούσε παρά μόνο με αναστεναγμούς. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, καθώς δεν είχαν με τι να φωτισθούν  και καθόντουσαν μέσα στο σκοτάδι, η Άννα άρχισε να κλαίη και να οδύρεται . Όσο για τον Μιχαήλ εξακολουθούσε να μη λέη τίποτε και αναστέναζε.
Ξαφνικά ακούστηκε κάποιο  τρίξιμο και ένα γλυκό αμυδρό φως γέμισε το δωμάτιο. Το καντήλι μπροστά στις εικόνες βρέθηκε γεμάτο λάδι και μια μικρή φλόγα  άναψε το φυτίλι.(Μέσα στο κελλί του στάρετς , αυτόπτες μάρτυρες είδαν επανειλημμένως καντήλια ν ανάβουν από μόνα τους και η αδελφή Ξένη είχε παρατηρήσει το ίδιο φαινόμενο στην εκκλησία της κρύπτης).
Πάτερ Σεραφείμ , φώναξε η Άννα, συγχώρεσε με! Ποτέ πια δε θα ξαναπαραπονεθώ, σου το υπόσχομαι ! Ποτέ!
(από τον βίο τού οσίου  Σεραφείμ  της Ελένης Γκοραϊνωφ των εκδόσεων Τήνος.Η φωτογραφία είναι χθεσινή, από το εορτάζον παρεκκλήσιο του ρωσικού γηροκομείου στην Αργυρούπολη.)

H Αγία Τάφρος της Θεοτόκου στο Ντιβέγεβο του οσίου Σεραφείμ

Για τη θαυματουργό τάφρο του μοναστηριού του Σεραφείμ-Ντιβέγεβο ήθελα να γράψω εδώ και καιρό.
Λίγο η βαριεστημάρα της μετάφρασης και της μεταφοράς, λίγο η επικαιρότητα και τα ζητήματα της, το καθυστέρησαν . Σήμερα , νομίζω για πρώτη φορά στην ελληνική ιστολογιόσφαιρα, γίνεται λόγος γι αυτό το προσκύνημα , το οποίο ο όσιος Σεραφείμ το περιέγραφε ως κλήρο της Παναγιάς , ισοδύναμο με τους Αγίους Τόπους και το Αγιονόρος.
Αν κάποιος φίλος ωφεληθεί από την ανάγνωση αυτής της εγγραφής ας πει ενα «Παναγιά βοήθα» και για τον συντάκτη της

Η χρονιά του 1829 χαράχτηκε από δύο γεγονότα -το ένα χαρμόσυνο , το άλλο λυπηρό.
Το χαρμόσυνο γεγονός ήταν ότι ήλθαν τα χαρτιά που από τόσο καιρό περίμεναν και που επικύρωναν  την δωρεά από την οικογένεια Μπατάσεφ των 30000τ.μ γής αντί των 10000 που είχαν υποσχεθή, προς το μοναστήρι του Ντιβέγεβο.Ο πατήρ Bασίλειος Σαντόφσκη λέγει πως ο στάρετς είχε μια τέτοια χαρά που δεν ήξερε πώς να την εκφράση.Έδωσε ένα μικρό κάδο με υδρομέλι στον Mιχαήλ Μαντούρωφ για να το πάη στο Ντιβέγεβο.Ήθελε να το πιούν οι αδελφές , αφού θάκαναν τον γύρο του κτήματος τους, τρώγοντας μαζί άσπρο ψωμί.
Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.Η γη ήταν ακόμη σκεπασμένη μ΄ένα παχύ στρώμα χιόνι.Οι αδελφές έπρεπε να εφοδιασθούν με χαλίκια που θα τα έβαζαν μέσα στο χιόνι μεταξύ των πασσάλων , προσδιορίζοντας έτσι τα σύνορα της καινούριας τους κατοικίας.
Την άνοιξη ανοίξανε ένα χαντάκι κατά μήκος αυτού του ορίου.Ήταν παρόντες ο Μιχαήλ Μαντούρωφ, ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη και πολλές από τις παλαιότερες αδελφές.Αυτό το αυλάκι, σύμφωνα με την εντολή του στάρετς, έπρεπε να σκαφτή μέχρις ότου γίνει μια ταφρος βαθειά πάνω από δύο μέτρα γύρω από το κτήμα.Το χώμα που έριχναν από το εσωτερικό, σχημάτισε ένα επίχωμα ύψους δύο μέτρων. Για να το σταθεροποιήσουν , ο στάρετς ήθελε να φυτέψουν εκεί φραγκοσταφυλιές.

Ο π.Σεραφείμ μάς έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα με αυτή την τάφρο , γράφει ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη.Η ίδια  η Μητέρα του Θεού, προσωπικά , θα περνούσε από εκεί, αφήνοντας τα ίχνη των βημάτων της... Η γη στο εσωτερικό της -όπως στην Ιερουσαλήμ, τον Άθωνα και το Κίεβο - ήταν ιδιοκτησία της.Ο αντίχριστος όταν θάρθη δεν θα μπορέση να εισχωρήση εκεί.
Οι αδελφές πήραν την εντολή να σκάψουν αυτή τη θαυματουργική τάφρο όσο το δυνατόν γρηγορότερα.Όμως από τη μια μέρα στην άλλη αναβάλλανε τη δουλειά.

Μέσα στο τετράδιο αριθ.6 των Χρονικών τού Ντιβέγεβο, μπορεί κανείς να διαβάση τη διήγηση της αδελφής Άννας- μιάς από τις αρχαιότερες καλόγρηες της κοινότητας- για τον τρόπο που χρησιμοποίησε ο πατήρ Σεραφείμ, ώστε να τις αναγκάση να βιαστούν.

«Ένα πρωί κατά την αυγή, διηγείται η αδελφή Άννα, μια από τις αδελφές μας βγήκε από το σπίτι και τί βλέπει ;
Τον Μπάτουσκα Σεραφείμ , ντυμένο με την αιώνια άσπρη κάπα του να καταγίνεται με το φτιάρισμα.Τρομαγμένη, ευτυχισμένη έτρεξε να μάς το πή. Και εμείς όλες , έτσι όπως είμασταν , τρέξαμε έξω πέφτοντας στα πόδια του. Μόλις όμως ανασηκωθήκαμε  δεν είδαμε πια κανέναν.Μόνο ένα φτυάρι και μια αξίνα πουυκείτονταν  πάνω στο σκαμμένο χώμα σε βάθος 70 εκατοστών.
Βλέποντας ότι μάς έλειπε το κουράγιο, ο ίδιος ο γέροντας είχε έλθει να αρχίση τη δουλειά (χωρίς βέβαια να αφήση ποτέ το Σάρωφ- ένα παράδειγμα διπλής παρουσίας ). Από τότε ριχτήκαμε κι εμείς στη δουλειά και επειδή ο γέροντας  εβίαζε σκάβαμε ακόμη και το χειμώνα. Σπίθες πετάγονταν , καθώς ριχνώμαστε με τις αξίνες μας πάνω στην παγωμένη γή.Μόλις είχαμε τελειώσει το γύρο του κτήματος , ο γέροντας πέθανε. Σαν να μη περίμενε παρά μόνο αυτό ο γέροντας μας.»

(από τον βίο του οσίου Σεραφείμ τού Σάρωφ, της Ειρήνης Γκοραϊνωφ -εκδ.Τήνος δ έκδοση μτφ Πίτσα Σκουτέρη)

Σύμφωνα με την παράδοση του Ντιβέγεβο κάθε  μέρα οι μοναχές κάνουν μια προσευχητική πορεία κατά μήκος της Αγίας Τάφρου λέγοντας 150 φορές τον αρχαγγελικό ασπασμό , το « Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία , Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Συ ει εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».

Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες προσκυνητες του Ντιβέγεβο, οι οποίοι σε κάθε καιρό περπατούν στον καλά διαμορφωμένο πλέον χώρο με τον χαιρετισμό της Παναγιάς στα χείλη.

Ο κανόνας αυτός της προσευχής λέγεται πως παραδόθηκε τον 8ο αιώνα και επανήλθε σε χρήση από τον όσιο Σεραφείμ.

Το 1922 ο επίσκοπος Σεραφείμ Ζβεντίνσκυ είχε δει την Μητέρα του Θεού να περπατά στο χείλος της τάφρου, ο άγιος στάρετς της Μόσχας Ζαχαρίας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά να επαναλαμβάνουν την προσευχητικό κανόνα του αρχαγγελικού ασπασμού ως πρόξενο πολλών καλών, πνευματικών και σωματικών.

Για την Αγία Τάφρο του μπάτουσκα Σεραφείμ θα επανέλθουμε με περισσότερο υλικό

από τη γενιά της Παναγιάς

Σήμερα η Σλαβική Ορθοδοξία γιορτάζει την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου , γιορτή που τιμάται εξεχόντως ειδικά στη Ρωσική Εκκλησία, ίσως επειδή ο άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός ο οποίος πρωταγωνιστεί στο σχετικό συναξάρι καταγόταν από τις χώρες του Βορρά.

Στην Σκέπη του Κόσμου, στην Βασίλισσα των Ουρανών και Κυρία των Αγγέλων αφιερωμένη αυτή η εγγραφή, δανεισμένη από τον βίο του οσίου Σεραφείμ , ο οποίος αξιώθηκε να δεί την Παναγία δώδεκα φορές στη ζωή του, κάποιες από αυτές παρουσία και άλλων ανθρώπων.

Το 1780 ο Πρόχορος (π.Σεραφείμ τού Σάρωφ) ασθένησε βαριά.Όλο του το σώμα πρήσθηκε, ώστε υπέφερε φρικτούς πόνους και έμεινε ακίνητος πάνω στο σκληρό του κρεβάτι.Ιατρός δεν υπήρχε και κανέναν φάρμακο δεν τον βοήθησε.Κατά τα φαιόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια , από τα οποία το ενάμιση το πέρασε κατάκοιτος.Όλο αυτό το διάστημα δεν βγήκε από το στόμα του ούτε λέξη γογγυσμού όλόκληρος με την ψυχή και το σώμα του είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα, ποτίζοντας την κοίτη του με τα δάκρυα του.

Τελικά, φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του αρρώστου, ο ηγούμενος π.Παχώμιος πρότεινε αποφασιστικά στον ασθενή να καλέσουν ιατρό, αλλά ο μακάριος ακόμη αποφασιστικώτερα αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια.

Πάτερ, άγιε, του είπε ε΄γω αφιερώθηκα στον Κύριο και την Άχραντη Μητέρα Του και αν η αγάπη σας ευαρεστείται εφοδιάστε με με το ουράνιο φάρμακο, τη Θεία Κοινωνία».Ο ιερομόναχος π.Ιωσήφ ύστερα από την παράκληση του αρρώστου και επιδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε , έκανε ολονύκτια αγρυπνία και Λειτουργία, όπου συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και προσευχήθηκαν για τον πάσχοντα.

Μετά τη Θεία Λειτουργία , ο Πρόχορος, όπως ήταν κατάκοιτος, εξωμολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων τού Χριστού Μυστηρίων .Και να που μετά την Θεία Μετάληψη τού εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα σε άρρητο φώς , συνοδευόμενη από τους αποστόλους Ιωάννη τον Θεολόγο και Πέτρο .Στρέφοντας το θείο πρόσωπο Της προς τον Ιωάννη έδειξε τον πρόχορο και είπε : «Αυτός είναι από το γένος μας!».

Κατόπιν ακούμπησε το δεξί Της χέρι στο κεφάλι του Προχόρου και αυτοστιγμεί το υγρό, το οποίο είχε γεμίσει το σώμα του, άρχισε να ρέη ποταμηδόν από ένα άνοιγμα που δημιουργήθηκε στον δεξιό του μηρό.Ο Πρόχορος σύντομα θεραπεύθυηκε και μόνο το σημάδι της πληγής, από την οποία έτρεξε το υγρό, έμεινε στο σώμα του για πάντα.

(Αρχιμ.Ιουστίνου Πόποβιτς ,Οσ.Σεραφείμ του Σάρωφ βίος σ.14-15)

η θερμότης των αγίων και οι ημέτερες παρακρούσεις

Διαβάζω τις,  ακατάληπτης εμπάθειας, επιθέσεις εναντίον της γερόντισσας Γαβριηλίας που εξελίσσονται τις τελευταίες μέρες στο «Αντιαιρετικό Εγκόλπιο» και εκλπλησσομαι.

Αναγκάζομαι να απαντήσω από αυτή τη ταπεινή γωνιά, μια και ο διαχειριστής του λογοκρίνει τον αντίλογο , διαγράφοντας τα σχόλια που δε συμφωνούν με τις απόψεις του.

Στη σημερινή επίθεση του στην,  ταπεινή και πτωχή δια Χριστόν,  Γερόντισσα προσπαθεί να παρομοιάσει κάποιες δικές της πνευματικές καταστάσεις με ανατολικές μυστικιστικές εμπειρίες. Συγκεκριμένα  συγκρίνει τη θερμότητα που ένοιωθε η γερόντισσα κάποιες στιγμές  με φαινόμενα του ρέικι, αποδίδοντας τα συμβαίνοντα στη γερόντισσα σε ενέργεια πονηρού πνεύματος !

Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες,  είναι η απόδοση ενεργειών του Παρακλήτου στο «αντίθετο πνεύμα», όπως έκαναν οι φαρισαίοι με τον Χριστό.

Αντιπαραθέτουμε,  στην αυθαίρετη παρομοίωση των κυνηγών μαγισσών,  ένα απόσπασμα από την διήγηση του Νικολάι Μοτοβίλωφ για την μεταμορφωτική εμπειρία που είχε δίπλα στον όσιο Σεραφείμ του Σάρωφ.

Kαι αφήνουμε στους φίλους που έχουν μια εξοικείωση με την πατερική γραμματεία την εξαγωγή των συμπερασμάτων...

«Τι αισθάνεσθε ακόμη φιλόθεε;»

«-Ανέκφραστη θερμότητα», είπα.

«-Τι είδους θερμότητα; Είμαστε στο δάσος, τώρα είναι χειμώνας και παντού γύρω μας χιόνι... Τι είδους θερμότητα είναι αυτή που αισθάνεσθε;» Και εγώ αποκρίθηκα:

«-Όπως όταν λούζωμαι με ζεστό νερό. Αισθάνομαι ακόμη ευωδία τέτοια που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αισθανθεί.»

«-Ξέρω, ξέρω, είπε εκείνος, σας ερωτώ επίτηδες. Αυτή η ευωδία που αισθάνεσθε είναι η ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η θερμότητα για την οποία μιλάτε δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά μέσα μας. Θερμαινόμενοι από αυτήν οι ερημίτες δεν φοβούνταν τον χειμώνα διότι φορούσαν τον χιτώνα της χάριτος ο οποίος αντικαθιστούσε το ένδυμα. Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν. Η κατάσταση στην οποία τώρα βρισκόμαστε το αποδεικνύει. Να τι σημαίνει να είσαι πλήρης Πνεύματος Αγίου.»

..αν κανείς τήν σκότωνε, ώ πόσο θά λυπόμουν !

                              

Κάποια μέρα πήγε στην «μακρυνή έρημο» μια αδελφή άπό τό μοναστήρι τοϋ Ντιβέγιεβο. Περνούσε μια περίοδο  αγωνίας και άπογοητεύσεως τόσο, πού να θελήση να φύγη  άπό τό μοναστήρι, όπου ή δουλειά της μαγείρισσας της προκαλούσε απέχθεια. Ό γέροντας έδωσε ευλογία να έλθη να τόν δη.

Πλησιάζοντας, όμως, τί άντίκρυσε; Τόν ερημίτη καθιστό έξω άπό τό κελλί του μέ μια πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του.

«Βοήθεια, πάτερ! φώναζε ή φτωχή μοναχή. Ήρθε τό τέλος μου!»
Εκείνος, έδιωξε τήν αρκούδα και είπε γελαστά:
«Όχι, μητερούλα, δέν ήρθε τό τέλος σου ακόμα. Τό τέλος σου είναι μακριά. 'Αντίθετα, πρόκειται για μεγάλη χαρά.»
Άφοϋ τήν καθησύχασε, τήν έβαλε νά καθήση πλάϊ του πάνω σ' ενα κορμό δένδρου, άλλα ή αρκούδα ξανάρθε και  ξάπλωσε πάλι στά πόδια του.

Έτρεμα σύγκορμη, διηγείται ή καλόγρηα, ένώ ό πάτερ Σεραφείμ βάλθηκε νά της δίνη κομμάτια ψωμιού πού έβγαζε άπα το σακκούλι του, τόοο ήρεμα, σάν νά μην είχε νά κάνη μέ μια αρκούδα άλλα μ' ένα αρνάκι.

Τότε πήρα ξανά  κουράγιο.

Αυτό πού μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν τό πρόσωπο τοΰ γέροντα. "Ηταν καθαρό, διάφανο και  χαρούμενο σάν το πρόσωπο ενός αγγέλου. Τέλος, οταν αισθάνθηκα εντελώς ασφαλής, μου έδωσε το υπόλοιπο τοΰ  ψωμιού καί μοϋ είπε νά δώσω έγώ ή ίδια στην αρκούδα νά φάη. Έγώ όμως απάντησα: «Όχι πάτερ, θα φάη καί τό χέρι μου μαζί». (Συγχρόνως όμως σκεπτόμουνα: Τόσο τό καλλίτερο. Δεν θα είμαι πιά άναγκαομένη να δουλεύω  στη κουζίνα). Ό πάτερ Σεραφείμ χαμογέλασε: «Πίστεψε με, μητερούλα, δεν θα φάη τό χέρι σου».

Τότε λοιπόν, πήρα  τό ψωμί, καί μικρά - μικρά κομματάκια τό έδινα στο ζώο.
"Ηταν τόση ή ευχαρίστηση πού αισθανόμουνα, ώστε στενοχωρήθηκα πολύ όταν έτελείωσε τό ψωμί. "
« Θυμάσαι μητερούλα, ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον άγιο Γεράσιμο στην έρημο. Μια αρκούδα υπηρετεί τό φτωχό Σεραφείμ. Βλέπεις, τά ζώα μας υπακούουν. Καί σύ, χάνεις τό θάρρος σου. Γιατί; κάνε υπομονή. Θα έχετε χαρά εσείς έκεϊ στο μοναστήρι. Επισκέπτες διάσημοι θάρθοϋν,  ζητώντας τά νέα τού φτωχού Σεραφείμ καί σύ, χωρίς δισταγμό θά τους πής τότε πώς μαζί δώσαμε φαΐ σέ μια αρκούδα.

"Αν είχα ενα ψαλίδι θά έκοβα λίγο άπό τό τρίχωμα της,για άπόδειξη. Σέ ικετεύω, μητερούλα, μήν χάνεις ποτέ τό  κουράγιο σου, για τίποτε!»
Τότε, μέ όλη τήν απλότητα, τοΰ είπα: «Αν οι αδελφές  βλέπανε τήν αρκούδα σας, θά πέθαιναν άπό φόβο».
«Δέν θά τήν δουν! Καί αν κανείς τήν σκότωνε, ώ πόσο θά λυπόμουνα! Οϋτε καί θά τήν σκοτώσουν. Εκτός άπό σένα  κανένας άλλος δέν θά τήν δη. »
Σκεπτόμουνα ακόμη: «Πώς θά μ' ακούσουνε οι αδελφές, οταν θά τους διηγηθώ αυτό τό θαύμα».

Αλλά ό γέροντας απαντώντας στις σκέψεις μου: «Πριν περάσουν εντεκα χρόνια μετά τό θάνατο μου, δεν θα πης τίποτε σέ κανένα, μητερούλα. Τότε πια θά ξέρης σέ ποιόν να τα πής».
Ποιος ήταν αύτός . ό παράξενος άνθρωπος, ή ύπαρξη αυτή μέ τά διάφανα μάτια, που ζούσε στην καρδιά τοϋ δάσους, φίλος μέ τις αρκούδες και τά παιδιά;
Ένας «πτωχός τω πνεύματι»; ένας δια Χριοτόν σαλός; ένας στάρετς μέ κύρος, πλημμυρισμένος μέ τά χαρίσματα τοϋ Άγιου Πνεύματος;

(απόσπασμα από την εισαγωγή του βίου του στάρετς Σεραφείμ τού Σάρωφ, γραμμένου από την Ειρήνη Γκοραϊνωφ
στη φωτογραφία ο συνονόματος Μίσα, πρόσφυγας εκ Βελιγραδίου , νυν  φιλοξενούμενος στον Αρκτούρο)

Misha, saint Seraphim's "pet bear"

St. Seraphim is famous for his close relationship with wild bears. On one occasion the Abbess Alexandra and as nun named Anna went to visit the Elder.

"Without stopping at the Monastery we went straight to the hermitage, and on approaching it, we saw Father sitting on a log. Suddenly an enormous bear walked out of the wood on its hind legs. 

"Our hands became clammy, our eyes grew dim.

Then Father said, 'Misha, why do you frighten my orphans? Better go back and bring us some kind of consolation, as I have nothing to offer them.'

The bear turned around and went off into the forest. About two hours had passed with the nuns having a wonderful conversation with Father Seraphim in his cabin, when the same bear suddenly appeared again, and scrambled clumsily into the cell and growled.

Father Seraphim went up to him and said, 'Well, well, Misha, show me what you have brought us?' 

The bear rose on its hind legs and gave Father something wrapped in leaves. The contents of the parcel turned out to be a fresh honeycomb.

The Elder took the honey and silently pointed to the door. The beast seemed to make a bow and the Elder, taking a bit of bread out of his bag, gave it to him, and the bear wandered off into the forest."

για τον "πτωχό Σεραφείμ"

προσκύνημα για τον πτωχό Σεραφείμ, τον ταπεινό ασκητή της ερήμου Σαρώφ
φωτογραφία από την Αλεξάνδρα Τσουρλάκοβα

Σύναξη των Αγίων Ασωμάτων ...και των αρκούδων..:)

Σύναξη των Αγίων Ασωμάτων σήμερα.

Γιορτάζουν τα 9 τάγματα τους :Αγγελοι,Αρχάγγελοι,Θρόνοι ,Εξουσίες,Αρχές ,Κυριότητες ,Σεραφείμ και Χερουβείμ.Γιορτάζουν κι οι φύλακες άγγελοι μας,που ο Θεός χαρίζει σε κάθε βαπτισμένο Ορθόδοξο Χριστιανό και που τόσο λυπούμε με τα απερίσκεπτα έργα και τις ημέρες μας.

Ανήμερα των αγίων Αγγέλων   ήταν και η ονομαστική εορτή του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ αλλά και ...τού Misha ,της «κατοικίδιας» αρκούδας του,καθώς το Misha είναι υποκοριστικό του Μιχαήλ και κοινό όνομα που δίνεται στις αρκούδες στη Ρωσία.

η εικόνα με τον επί του λίθου προσευχόμενο όσιο και τον αραχτό Μisha ,είναι του ρωσοαμερικανού αγιογράφου Βλαντιμίρ Γκριγκορένκο και βρίσκεται στον καθεδρκό ναό του οσίου Σεραφείμ στο Ντάλας του Τέξας.

Xρόνια πολλά και καλά σε όλους!

καλωσορίζουμε τον μπάτουσκα Σεραφείμ στην Ελλάδα

το πορτραίτο αυτό του αγ.Σεραφείμ είναι μοναδικό καθώς ιστορήθηκε ενόσω ο στάρετς ζούσε ακόμα.

φαίνεται να είναι κυρτωμένος και να στηρίζεται στο ραβδί του ,όπως ήταν κατά τα τελευταία έτη της ζωής του ,μετά την επίθεση των ληστών που τον άφησαν ημιθανή όταν δεν βρήκαν τον θησαυρό που υπέθεσαν ότι είχε κρυμμένο στην ερημική καλύβη του.

ο άγιος βέβαια τους συγχώρεσε αμέσως και απίτησε να μην ασκηθεί καμμία δίωξη εναντίον τους απειλώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα αναχωρήσει από το μοναστήρι προς άγνωστη κατεύθυνση.

Περισσότερα

η απόκτηση του Αγ.Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής μας

Πράγματα που μοιάζουν απίστευτα στους απίστους, αποτελούν γνώριμα και καθημερινά περιστατικά στους όντως πιστούς, αυτούς που ζουν εν Πνεύματι και βιώνουν τη Χριστιανική πίστη στη ζωή τους.

Μετά την θεραπεία του ο Μοτοβίλωφ έγινε πολύ τακτικός επισκέπτης της μονής. Κατά την διάρκεια μιας συνομιλίας του με τον όσιο Σεραφείμ, τέλη Νοεμβρίου του 1831, ευτύχησε να τον δη καταγλαϊσμένο από τη Χάρη και λάμποντα μέσα στο φως, και να ακούσει από αυτόν ότι η Χριστιανική ζωή πρέπει να γίνη ζωή εν Αγίω Πνεύματι. Να τι έγραψε σχετικά ο Μοτοβίλωφ στο σημειωματάριο του, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο της μονής Ντιβιέγιεβο, όπου είχε γίνει μοναχή η χήρα Ελένη Μοτοβίλοβα:

«Η ημέρα ήταν συννεφιασμένη, η γη είχε καλυφθεί από παχύ στρώμα χιονιού, το οποίο έπεφτε συνεχώς, όταν ο στάρετς Σεραφείμ με έβαλε να καθήσω δίπλα του σ ένα πεσμένο κορμό δένδρου.

«Ο Κύριος μου αποκάλυψε, μου είπε, ότι στην παιδική σας ηλικία επιθυμούσατε να μάθετε ποιος είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Σας συμβούλευαν να εκκλησιάζεσθε, να προσεύχεσθε, να κάνετε καλές πράξεις, διότι σ αυτά, σας έλεγαν, συνίσταται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Αυτή η απάντηση όμως δεν μπορούσε να σας ικανοποιήσει. Όντως η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία, όπως και όλη η χριστιανική άσκηση είναι καλά καθ εαυτά.

Αλλά ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι μόνο να εκπληρώσουμε αυτά, διότι αυτά είναι μόνο μέσα. Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι αποκτήσουμε το ’γιο Πνεύμα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι μόνο εκείνο το καλό έργο που έχει γίνει από αγάπη προς το Χριστό φέρει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Σύμφωνα μ αυτά η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι ο σκοπός της ζωής μας».

«-Με ποια έννοια λέτε ότι πρέπει να κερδίσουμε το ’γιο Πνεύμα; (ερώτησα εγώ), δεν το καταλαβαίνω καλά αυτό».

«-Κερδίζω σημαίνει αποκτώ, (μου απάντησε). Εσείς γνωρίζετε σίγουρα τι σημαίνει αποκτώ χρήματα. Αυτό το ίδιο ισχύει και για το ’γιο Πνεύμα. Ο σκοπός της επίγειας ζωής για τον κοινό άνθρωπο είναι να κερδίσει χρήματα ή ν αποκτήσει τιμές, διακρίσεις και βραβεία. Το ’γιο Πνεύμα είναι επίσης κεφάλαιο και μάλιστα το αιώνιο κεφάλαιο και ο μοναδικός θησαυρός, αστείρευτος στον αιώνα. Κάθε έργο, που έγινε από αγάπη Χριστού, φέρει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όμως τούτο κατορθώνεται ευκολότερα με την προσευχή διότι αυτή αποτελεί το όργανο που διαθέτουμε. Μπορεί να τύχη να θέλετε να πάτε στην εκκλησία, αλλά η εκκλησία να μη είναι κοντά ή να έχει τελειώσει η ακολουθία. ΄Η έχετε ενδεχομένως επιθυμία να ελεήσετε κάποιον πτωχό, αλλά πτωχός δεν υπάρχει. Ίσως επιθυμείτε να γίνετε απαθής, αλλά δεν έχετε γι αυτό δυνάμεις. Για την προσευχή όμως υπάρχει πάντοτε δυνατότητα, αυτή είναι προσιτή τόσο στον πλούσιο, όσο και στον πτωχό, τόσο στον εγγράμματο, όσο και στον απλοϊκό, στον ισχυρό, όσο και στον αδύναμο, στον υγιή όσο και στον ασθενή, στον δίκαιο όσο και στον αμαρτωλό. Η δύναμη της προσευχής είναι τεράστια και περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο αυτή ελκύει το ’γιο Πνεύμα.»

«-Γέροντα, (είπα), όλη την ώρα μιλάτε για την χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία πρέπει ν αποκτήσουμε, αλλά πώς και πού μπορώ να την δω; Τα καλά έργα είναι ορατά. ’ραγε το ’γιο Πνεύμα μπορεί να γίνη ορατό; Πώς μπορώ να γνωρίζω αν Αυτό είναι μαζί μου ή όχι;»

«-Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία μας έχει δοθεί στο βάπτισμα, λάμπει στην καρδιά μας παρά τις αμαρτίες και τα σκοτάδια που μας περικυκλώνουν. Αυτή εμφανίζεται μέσα σε άρρητο φως σ εκείνους, με τους οποίους ο Κύριος αναγγέλλει την παρουσία Του. Οι άγιοι Απόστολοι αισθάνθηκαν χειροπιαστά την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.»

Εγώ τότε ρώτησα: «-Πώς θα μπορούσα να γίνω και εγώ προσωπικά μάρτυρας αυτού του πράγματος;»

Ο π. Σεραφείμ με αγκάλιασε και μου είπε: «-Αγαπητέ μου, εμείς είμαστε και οι δύο τώρα εν Πνεύματι. Γιατί δεν με κοιτάζετε;»

«-Γέροντα, δεν μπορώ να σας κοιτάξω διότι το πρόσωπό σας έγινε φωτεινότερο από τον ήλιο και τα μάτια μου έχουν θαμβωθεί.»

«-Μη φοβήσθε, διότι και εσείς έχετε γίνει τώρα φωτοφόρος όπως και εγώ. Έχετε και εσείς τώρα πληρωθεί από το ’γιο Πνεύμα, αλλοιώς δεν θα μπορούσατε να με δήτε έτσι όπως με βλέπετε».

Και σκύβοντας κοντά μου, μου ψιθύρισε: «-Παρακαλούσα τον Κύριο με όλη μου την καρδιά να σας αξιώσει να δήτε με τα σωματικά σας μάτια αυτή την κάθοδο του Αγίου Του Πνεύματος. Και να, με το μέγα Του έλεος παρηγόρησε την καρδιά σας, όπως θάλπει η μητέρα τα παιδιά της. Λοιπόν αγαπητέ μου, γιατί δεν με κοιτάζετε; Μη φοβήσθε τίποτε, ο Κύριος είναι μαζί σας!»

Τον κοίταξα και με διαπέρασε ρίγος. Φαντασθήτε τον ήλιο στην πιο δυνατή λάμψη της μεσημβρινής ακτινοβολίας του και στο κέντρο του ηλίου να βλέπετε πρόσωπο ανθρώπου, ο οποίος συνομιλεί μαζί σας. Βλέπετε τις κινήσεις των χειλιών του, την έκφραση των ματιών του, ακούτε τη φωνή του, αισθάνεσθε ότι το ένα του χέρι είναι απλωμένο γύρω από τον ώμο σας, αλλά δεν βλέπετε ούτε αυτό το χέρι ούτε το πρόσωπο, παρά μόνο το εκτυφλωτικό φως που απλώνεται παντού γύρω σας και φωτίζει με τη λάμψη του το χιόνι που καλύπτει το ξέφωτο και τις χιονονιφάδες που πέφτουν.

«-Τι αισθάνεσθε;» με ερώτησε.

«-Ησυχία και ειρήνη ανέκφραστη», είπα.

«-Και τι ακόμη αισθάνεσθε;»

«-Να γεμίζει η καρδιά μου από άρρητη χαρά.»

«-Αυτή η χαρά που αισθάνεσθε είναι μηδαμινή όταν συγκριθεί με εκείνη τη χαρά για την οποία έχει γραφεί: οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν. Σε μας δόθηκε μία σκιά μόνο της χαράς αυτής, τι να πει κανείς για την πραγματική χαρά; Τι αισθάνεσθε ακόμη φιλόθεε;»

«-Ανέκφραστη θερμότητα», είπα.

«-Τι είδους θερμότητα; Είμαστε στο δάσος, τώρα είναι χειμώνας και παντού γύρω μας χιόνι... Τι είδους θερμότητα είναι αυτή που αισθάνεσθε;» Και εγώ αποκρίθηκα:

«-Όπως όταν λούζωμαι με ζεστό νερό. Αισθάνομαι ακόμη ευωδία τέτοια που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω αισθανθεί.»

«-Ξέρω, ξέρω, είπε εκείνος, σας ερωτώ επίτηδες. Αυτή η ευωδία που αισθάνεσθε είναι η ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η θερμότητα για την οποία μιλάτε δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά μέσα μας. Θερμαινόμενοι από αυτήν οι ερημίτες δεν φοβούνταν τον χειμώνα διότι φορούσαν τον χιτώνα της χάριτος ο οποίος αντικαθιστούσε το ένδυμα. Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν. Η κατάσταση στην οποία τώρα βρισκόμαστε το αποδεικνύει. Να τι σημαίνει να είσαι πλήρης Πνεύματος Αγίου.»

«-Θα θυμάμαι το έλεος αυτό που μας επισκέφθηκε σήμερα;» ερώτησα.

«-Πιστεύω ότι ο Κύριος θα σας βοηθήσει να το διαφυλάξετε στην καρδιά σας, διότι αυτό δόθηκε όχι μόνο για μας, αλλά διά μέσου ημών και για τον υπόλοιπο κόσμο. Πορεύεσθε εν ειρήνη! Ο Κύριος και η Παναγία ας είναι μαζί σας!»

Όταν τον άφησα το όραμα δεν είχε παύσει: ο γέροντας βρισκόταν στην ίδια θέση που είχε στην αρχή της συνομιλίας μας και το άρρητο φως που είχα ιδεί με τα μάτια μου συνέχιζε να τον περιβάλλει».



Από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς,
«΄Οσιος Σεραφείμ του Σαρώφ»

o όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ (βίντεο)