Τα
πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι εθνικιστικές αντιλήψεις,
φασιστικός κοινωνικός λόγος και φοβικές δοξασίες ήρθαν για να μείνουν
αρκετά. Φάνηκε επίσης η πλήρης αδυναμία μεγάλης μερίδας του
εκκλησιαστικού σώματος να λειτουργήσει πέρα από τα συνήθη όρια του «πάω
στην Εκκλησία και ανάβω το κερί μου». Να λειτουργήσει εκκλησιαστικά στα
φλέγοντα θέματα της καθημερινότητάς του ως μέλους κοινωνίας και έθνους.
Σε
συζητήσεις, διαδικτυακές αψιμαχίες και καθημερινές γνωριμίες συναντάς
και διθυράμβους αλλά και λιβέλους από ανθρώπους που συνήθως
συναντιούνται κάτω από τον ίδιο τρούλο με τον Παντοκράτορα να ευλογεί.
Χρυσή η αυγή της νέας πραγματικότητας για τον ένα, σκοτεινό το μέλλον
για τον άλλο. Και ο ένας και ο άλλος μπορεί να είναι ο παπάς και ο
καντηλανάφτης της ίδιας ενορίας, ο κατηχητής και ο θεολόγος του
σχολείου, η κυρία που σταυροκοπιέται συνεχώς και ο ψάλτης που
επιδεικνύει τα τεριρέμ.
Προφανώς
και θα έπρεπε η θεολογία να μάς έχει εμποτίσει πριν από τα γεγονότα,
προφανώς και κατόπιν εορτής θα έπρεπε να μάς είχε συνεφέρει. Προφανώς
και η βία, το εθνικιστικό μίσος, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και τα πάσης
φύσεως φοβικά σύνδρομα καταδικάζονται δημοκρατικά, λογικά και θεολογικά.
Αυτό όμως που διαπιστώνω με έκπληξή μου είναι κάτι εξίσου επικίνδυνο,
προφανώς λόγω υπέρ λίαν ζήλου. Και εξηγούμαι:
Στη
ρηχή συνθηματολογία «να πετάξουμε όλους τους ξένους έξω από την Ελλάδα»
και «να τσακίσουμε τους εχθρούς του έθνους», οι έχοντες αντίθετο
σκεπτικό επικαλούνται από τη θεολογική παραγωγή χωρία που δείχνουν την
ενότητα όλης της κτίσης στο Ευαγγέλιο του Χριστού, την υπέροχη
αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων της εποχής τους από Πατέρες της
Εκκλησίας, την νέα πραγματικότητα που ευαγγελίζεται ο ερχομός του Θεού
της Αγάπης. Κι ως εδώ άριστα και εννοείται ότι όλοι μας, πιστοί και
άπιστοι, υπερθεματίζουμε, συμφωνούμε και προβάλλουμε τα χρυσά κοσμήματα
της Εκκλησίας έναντι του κατακλυσμού της λάσπης και του γκρίζου της
εποχής μας.
