ιερομονάχου Τύχωνος Ανδρέου
Στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος όπου ασκήτεψε ο Άγιος Σιλουανός γράφει: “Μεγαλόσχημος Πατήρ Σιλουανός, ο κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ, χωρικός εκ της διοικήσεως Ταμπώφ, επαρχίας Λεμπεντίσκ, χωριό Σόβσκ. Εγεννήθη το 1866. Έλαβε το μέγα σχήμα εν έτει 1911. Διήλθε διακονίας: εις τον Μύλον, εις το μετόχιον της Καλαμαριάς, εις το Παλαιόν Ρωσικόν Οικονόμος. Ετελεύτησε την 11/24ην Σεπτεμβρίου 1938″.
Ο Άγιος Σιλουανός έγινε “γνωστός” στο ελληνικό ορθόδοξο χώρο από τη θαυμάσια βιογραφία που συνέταξε ο μακαριστός γέροντας Σωφρόνιος, ηγούμενος της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ-Αγγλίας, ο οποίος ήταν πνευματικό τέκνο του Αγίου Σιλουανού. Ο Άγιος Σιλουανός καταγόταν από τη Ρωσία και από γονείς ευλαβείς και πιστούς. Ο Άγιος Σιλουανός έλεγε για τον πατέρα του: “Εγώ εις το μέτρον του πατρός μου δεν έφθασα. Εκείνος ήτο εντελώς αγράμματος και το “Πάτερ ημών” εισέτι απήγγελλεν εσφαλμένως έμαθεν αυτό έξ ακοής εν τω ναώ, αλλ’ ήτο πράος και σοφός άνθρωπος”.
Τα νεανικά του χρόνια χαρακτηρίζονται από τη συνηθισμένη στα χρόνια εκείνα αμαρτωλότητα και χαλαρή πνευματική ζωή που αυτή σήμαινε γλέντια μέθη χορούς και ασωτίες. Μια μέρα άκουσε μια φωνή στον ύπνο του να του λέει: “Εις Εμέ δεν είναι αρεστόν να βλέπω τα έργα σου”. Η φωνή αυτή ήταν της Υπεραγίας Θεοτόκου όπως διακήρυττε ο Άγιος Σιλουανός και ήταν για να τον επαναφέρει στον δρόμο του Υίου της.
Όταν έγινε 27 ετών, αφού έλαβε τις ευχές του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Αγίου Σιλουανού, από τους γνωστότερους άγιους Πνευματικούς, ανεχώρησε στο Άγιο Όρος και εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, στο Ρωσικό. Στο πολυάνθρωπο αυτό μοναστήρι ο Άγιος Σιλουανος διακόνησε δεκαετίες ελπίζοντας πως θα μπορούσε να κρύψει την αρετή του. Όμως ο Κύριος τη φανέρωσε προς ωφέλεια πολλών. Η ζωή του ως μοναχού ήταν αυστηρή και κοπιώδης. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού γλύκαινε την ψυχή του. Δυο ώρες υπνο το εικοσιτετράωρο ήταν αρκετές παρά τον κόπο της ημέρας. Πολέμησε και νίκησε τον ύπνο και τους δαίμονες.
Αξιώθηκε από τον Θεό πολλών θεοφανειών-θεωριών και χαρισμάτων. Μια μέρα όταν πήγε για εσπερινό στον ναό του Αγίου Προφήτη Ηλιού στον Μύλον, στα δεξιά της Αγίας Πύλης εκεί που είναι η εικόνα του Χριστού είδε ζωντανό τον Χριστό. “Την στιγμήν της εμφανείας του Θεού η όλη αυτού ύπαρξις επληροφορήθη, ότι αφέθησαν αί αμαρτίαι αυτού”.
Άλλη φορά σε ερώτησή του προς τον Χριστόν τι πρέπει να κάνει για να ταπεινωθεί άκουσε τον Χριστό να μιλάει στην καρδιά του και να τον πληροφορεί ότι πρέπει να κρατεί τον νουν του στον Άδη και να μην απελπίζεται.
Γενικά η όλη του μοναχική ζωή ήταν ένας αγώνας πως να κρατήσει την προσευχή αδιάλειπτη και να μην λυπήσει τον Χριστόν. Το τέλυς του ήταν ήσυχο, σιωπηλό, γαλήνιο όπως ήταν όλη η μοναχική του βιοτή.
Ο Άγιος Σιλουανός άφησε γραφές και διδασκαλία πλήρεις χάριτος και Πνεύματος Αγίου.
Έζησε οσιακώς 46 χρόνια στο μοναστήρι όπου εκοιμήθη το 1938.
Ο Άγιος Σιλουανός συγκαταριθμήθηκε στην χορεία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας το 1987. “Διό και θεσπίζομεν συνοδικώς και διοριζόμεθα και εν Αγίω διακελευόμεθα Πνεύματι, όπως από του νύν και εις το εξής εις αιώνα τον άπαντα ο Γέρων Σιλουανός ο Αγιορείτης συναριθμήται τοίς οσίοις και αγίοις της Εκκλησίας άνδρασιν, ετησίοις ιεροτελεστίαις και αγιστείαις τιμώμενος και ύμνοις εγκωμίων γεραιρόμενος τη κδ’ Σεπτεμβρίου, εν η μακαρίως προς τον Κύριον εξεδήμησεν”.
Ακολούθως παραθέτουμε σύντομη διδασκαλία του Αγίου Σιλουανού περί του Ακτίστου Φωτός και της θεωρίας του, μέσα από τα γραπτά του κείμενα.
Ο Θεός αναφέρει ο Άγιος Σιλουανός εμφανίζεται πάντοτε στο φως και ως φως. Είναι καινο-διαθητική η μαρτυρία που ο Κύριος ονομάζει τον εαυτό Του ως Φως. “Εγώ είμι το Φως του κ-σμου” και αυτό ψάλλει η Εκκλησία “εν τω φωτί σου οψόμεθα Φως”.
Το άχτιστο Φως είναι η προς τη φύση του θείου ενέργεια κατά τελείως διαφορετικό από το φυσικό φως. Κατά τη θέα του επικρατεί προπαντός η αίσθηση του ζωντανού Θεού, που απορροφά ολόκληρο τον άνθρωπο.
Εδώ βλέπομε ακριβώς την Παλαμική θεωρία περί ακτίστου φωτός ότι είναι θεία ενέργεια που ζωοποιεί και θεοποιεί τον άνθρωπο. Έχομε διάκριση ουσίας και ενέργειας.
Η όραση αυτή του Θεού είναι η θεωρία Του, είναι η θέωση.
Ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό, όταν φθάσει σε μέτρα πνευματικά.